ႊ့The Roadmap to Nowhere

လမ္းေပ်ာက္ေျမပံုျဖင့္ လမ္းျပေနေသာ ျမန္မာလက္သစ္စစ္အစိုးရ
လမ္းျပေျမပံု ဆိုသည့္ စကားလံုးကို သိဖူးျမင္ဖူးၾကားဖူးရံုမက လက္ခံၾကမည္လည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ “လမ္းေပ်ာက္ ေျမပံု” ဟုဆိုလွ်င္ အဓိပၸာယ္မရွိမွန္း လူတိုင္းက နားလည္ၾကသည္။  ျပည္သူလူထုအတြက္ အက်ဳိးမရွိေသာ အနာဂတ္ပန္းတိုင္ကို ရည္မွန္းလ်က္ အဓိပၸာယ္မရွိေသာ လုပ္ရပ္မ်ားျဖင့္ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ေနသည္ဆိုလွ်င္ “လမ္းျပေျမပံု” မဟုတ္ေတာ့ဘဲ “လမ္းေပ်ာက္ေျမပံု” ဟုသာ ဆိုရေပလိမ့္မည္။ တနည္းအားျဖင့္ အာဏာရွင္မ်ားအတြက္ “လမ္းျပေျမပံု” ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံႏွင့္ ျပည္သူမ်ားအတြက္မူ “လမ္းေပ်ာက္ေျမပံု”သာ ျဖစ္သည္။
ယေန႔ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ အာဏာရလွ်က္ရွိေသာ အစိုးရအဖြဲ႔သည္ ယခင္က စစ္ယူနီေဖါင္းဝတ္ ထိပ္တန္းဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ရန္အတြက္ လမ္းျပေျမပံုဟု ေႂကြးေၾကာ္ကာ မလိမ့္တပတ္ျဖင့္ ဇြတ္အတင္း အတည္ျပဳ လိုက္ေသာ ၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒကို လက္ကိုင္ျပဳၿပီး ျပည္သူတို႔အား အရပ္သားဟန္ပန္ျဖင့္ ဦးေဆာင္လ်က္္ရွိေနသည္။
လမ္းျပေျမပံုဟူသည့္ အသံုးအႏႈန္းသည္ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံု၌ ႏွစ္ကာလမၾကာေသးခ်ိန္က ေရပန္းစားလာေသာ လက္သံုးစကားျဖစ္ၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ထြန္းရန္ တိက်ခိုင္မာေသာ ေရတို-ေရရွည္ နည္းလမ္းဟု အနက္အဓိပၸါယ္ ရသည္။ မူရင္းကို ေျခရာခံၾကည့္ပါက ရွုပ္ေထြးေပြလီလွေသာ အစၥေရး-ပါလက္စတိုင္း ျပႆနာကို အေမရိကန္၊ ရုရွား၊ ဥေရာပသမဂၢႏွင့္ ကုလသမဂၢမွ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားက ၾကားဝင္ေျဖရွင္းေပးရန္ ႀကိဳးပမ္းရာမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လမ္းျပေျမပံု (Roadmap for peace) ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္းကို စတင္သံုးစြဲခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအသံုးအႏႈန္းကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလိုရွိသူ အမ်ားက လက္ခံၾကသည္။
ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္တို႔က သူတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားဥာဏ္ကို ထုတ္မသံုးဘဲ ဤသို႔ေသာ ႏိုင္ငံတကာ အသံုးအႏႈန္း ကိုပင္ တိုက္ရိုက္ ကူးယူအသံုးျပဳလိုက္ရာ ႏိုင္ငံတကာ တိုင္းျပည္အမ်ားက လက္ခံသေယာင္ေယာင္ ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွ ႏိုင္ငံေရးကို မသိနားမလည္ၾကသည့္ သာမန္ျပည္သူတို႔အား အလြယ္တကူ လွည့္စားသြားခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ လမ္းျပေျမပံုျဖင့္ အစၥေရး-ပါလက္စတိုင္း ျပႆနာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူ၍ ေျဖရွင္းေနသကဲ့သို႔ပင္ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္တို႔ကလည္း လမ္းျပေျမပံုဟု ေႂကြးေၾကာ္သံေပး၍ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ႏိုင္ငံ့အာဏာကို တရားမဝင္ အရွက္သိကၡာမရွိ အတင္းအဓမၼ ခ်ဳပ္ကိုင္ေနခဲ့ၾကသည္။  
လမ္းျပေျမပံုဟူသည္အေလ်ာက္ ခရီးသြားသူမ်ားအတြက္ လိုရာပန္းတိုင္သို႔ အစမွအဆံုးတိုင္ တိတိက်က် ညြန္ျပထား သည့္ အစဥ္အတိုင္းလိုက္နာပါက ဧကန္မုခ် ေရာက္ရွိရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုနည္းတူဒီမိုကေရစီ လမ္းျပေျမပံုဆိုလွ်င္လည္း ဒီမိုကေရစီကို အမွန္တကယ္လိုလားသူတို႔အတြက္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လိုက္နာပါက ရည္မွန္းရာ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ကိုေရာက္ရေပလိမ့္မည္။
GPS (Global Positioning System) ေခၚ လမ္းျပကိရိယာသည္ အလြန္တိက်မွန္ကန္ၿပီး ယာဥ္ေမာင္းသူမ်ားအတြက္ အလြန္အားထားရေသာ လမ္းညြန္တခုျဖစ္သည္။ ဤကိရိယာက မွန္မွန္ကန္ကန္ အလုပ္လုပ္ေနသေရြ႕ လမ္းမွားစရာ အေၾကာင္းမရွိသည့္ ဥပမာကဲ့သို႔ပင္။
လမ္းမေလွ်ာက္တတ္လွ်င္ လမ္းေပ်ာက္တတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည့္တိုင္ လမ္းမွားကို ေလွ်ာက္မိ ေနလွ်င္လည္း ဧကန္မုခ် လမ္းေပ်ာက္မည္သာ။ သို႔ျဖစ္ရာ ေလွ်ာက္ရမည့္လမ္းသည္ လမ္းမွန္ျဖစ္-မျဖစ္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဆန္းစစ္ၿပီး ေရြးခ်ယ္ရေပလိမ့္မည္။ အစကတည္းက လြဲမွားေသာလမ္းစဥ္ကို လိုက္မိပါက ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ ေဝလာေဝး၊ တာအထြက္မွာပင္ ဝကၤပါပတ္ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည့္အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ ၾကံဳရေပမည္။
အာဏာမက္ေမာလွေသာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားက ကလိမ္ေစ့ျငမ္းဆင္ ဖန္တီးခဲ့ေသာ ဒီမိုကေရစီ လမ္းျပေျမပံုျဖင့္ ၂ဝ၁၁ ေရြးေကာက္ပြဲမွတဆင့္ အရပ္သားအစိုးရသစ္ကို ပြဲထုတ္လိုက္ပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုအစိုးရလက္သစ္သည္ ပြဲဦးထြက္မွာပင္ အႀကီးအက်ယ္ ခြ်တ္ေခ်ာ္လြဲမွားေနသည္ကို အကဲခတ္ သူတိုင္း ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။
ဒီမို ဆိုသည္မွာ ဂရိဘာသာစကားအရ ျပည္သူလူထုျဖစ္ၿပီး၊ ကေရစီ ဆိုသည္မွ ာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္ေသာၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီ သည္ ျပည္သူလူထုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟုသာ အဓိပၸာယ္ထြက္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ လူထုအစိုးရဟု ဆိုလိုသည္။ လူထု အစိုးရျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအာဏာသည္ ျပည္သူတို႔ဆီမွသာ ျမစ္ဖ်ားခံရပါမည္။ ျပည္သူေတြက အာဏာအပ္ႏွင္း ေပးပါမွ တရားဝင္အစိုးရ ျဖစ္ရပါမည္။
ျပည္သူလူထု၏ အသဲႏွလံုးၾကားက အမွန္တကယ္ႏွစ္သက္သူ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအား လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ ရွိရမည္။ ထိုမွတဆင့္ လူထုမဲ အမ်ားဆံုးရရွိသည့္ နိုင္ငံေရးပါတီမွ အစိုးရအဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္ရပါမည္။ အမ်ားဆႏၵျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအစိုးရအဖြဲ႔ကို အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံရေပမည္။ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ အမ်ား၏ဆႏၵကို ေလးစားျခင္း၊ တန္းတူညီမွ်စြာ ဆက္ဆံျခင္း၊ ပြင့္လင္းျမင္သာစြာ ျပဳမူျခင္း၊ တာဝန္ခံယူျခင္း၊ မတူကြဲျပားမႈမ်ားကို  သည္းခံေပးရျခင္း စေသာ ဒီမိုကေရစီ အေလ့အက်င့္မ်ား ရွိရမည္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဒီမိုကေရစီ အေလ့အက်င့္မ်ား လံုးဝ မရွိဘဲ၊ ဒီမိုကေရစီ နည္းလမ္းမ်ား လံုးဝ မွန္ကန္ျခင္း မရွိဘဲ၊ ဒီမိုကေရစီ စံႏႈန္းမ်ားကို အေျခခံျခင္း လံုးဝ မရွိဘဲ စစ္အာဏာရွင္တို႔အေခၚ “လမ္းျပေျမပံု”ျဖင့္ ၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲျခင္း၊ တပါတီစနစ္ဆန္ဆန္လူထုဆႏၵခံယူကာ အတည္ျပဳျခင္းႏွင့္ လြတ္လပ္မွုမရွိေသာေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပျခင္းတို႔ေၾကာင့္ တာထြက္မွာပင္ အမွားႀကီးမွားေနေၾကာင္း သိသိသာသာ ရွိေနေတာ့သည္။    
ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရႏိုင္ေသာ ကမာၻသိ သက္ေသတခု ရွိခဲ့ပါသည္။ ယင္းမွာ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္တြင္ က်င္းပခဲ့သည့္ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္သည့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဆႏၵမဲ ၈၂%ေက်ာ္ျဖင့္ မဲအမ်ားဆံုးရကာ ျပတ္ျပတ္သားသား အႏိုင္ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုမွ်သာမက ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ အျခားတိုင္းရင္းသားပါတီမ်ားမွ  လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္လည္း မဟာမိတ္ျပဳ (coalition) စုဖြဲ႔ထားသျဖင့္ ပိုမိုအားေကာင္းေသာ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ဦးေဆာင္မႈကို ရရွိႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္ရာ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးဆံုးခ်ိန္က နဝတ စစ္အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ား၌ နအဖ အမည္ခံ စစ္အာဏာပိုင္ တို႔က ၎တို႔အေနျဖင့္ သေဘာမတူႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ (၎တို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ႏိုင္ငံေရးပါတီက အႏိုင္မရဘဲ ျဖစ္သြားသည့္တိုင္ေအာင္) ဒီမိုကေရစီ၏ အေျခခံစံႏႈန္းတခုျဖစ္ေသာ အမ်ားဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာရသည့္အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံ့ အာဏာကို ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားသို႔ ေရြးေကာက္ပြဲ အစဥ္အလာအတိုင္း မျဖစ္မေန လႊဲေျပာင္းေပး ရမည္သာ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာပိုင္တို႔က အာဏာလႊဲမေပးသည့္အျပင္ အႏိုင္ရပါတီမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္ ပိတ္ဆို႔ေနခဲ့သည္။ ယင္းလုပ္ရပ္မ်ားမွာ ျပည္သူအမ်ား၏ဆႏၵကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း မထီမဲ့ျမင္ ျပဳလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ဒီမိုကေရစီ၏ စံထားခ်က္ႏွင့္လည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ေနခဲ့သည္။  
ထိုထိုေသာ ဒီမိုကေရစီ မ်က္ကြယ္ျပဳ စစ္အာဏာရွင္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား စိတ္ႀကိဳက္ အတင္းအဓမၼ ေရးဆြဲ အတည္ျပဳ ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒအရ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္၏ မည္သည့္အစိတ္အပိုင္းတြင္မဆို စစ္တပ္မွ ၂၅% ေရြးေကာက္ခံစရာ မလိုဘဲ ပါဝင္ေနရမည္ဟု ဆိုထားျပန္ရာ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ လြဲၿပီးရင္း လြဲလ်က္ရွိ ေနေတာ့သည္။
ထိုမွ်သာမကေသး၊ မည္သည္ကို ဆိုလိုမွန္းမသိရေသာ “ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အႏၱရာယ္ က်ေရာက္လာမည္ဆိုလွ်င္ တပ္မေတာ္စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္မွ လႊတ္ေတာ္ကိုဖ်က္သိမ္းၿပီး အာဏာသိမ္းပိုင္ခြင့္” လည္း ျပဳထားျပန္သည္။ ယင္းမွာ စစ္အာဏာရွင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္ မတတ္သာ၍သာ ဒီမိုကေရစီကို အျဖစ္သေဘာ ခြင့္ျပဳေပးလိုက္ရသည္၊ စစ္တပ္မွသာ အာဏာကို ထာဝရ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုသည္ဟု ေၾကညာေမာင္းခတ္ထားသည္ႏွင့္ တူေနေတာ့သည္။ ဒီမိုကေရစီကို ဗန္းျပ၍ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ျဖင့္ ေနာက္ကြယ္မွ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုမွန္း သိသာလွသည္။
ေနာင္တခ်ိန္ျပဌာန္းလိမ့္မည္ဟု သတင္းထြက္ေနေသာ စစ္မႈမထမ္းမေနရ ဥပေဒ၌ ယခုအခ်ိန္ အၿငိမ္းစားယူ-မယူ လူသိမခံေသးေသာ စစ္အာဏာရွင္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက လက္မွတ္ေရးထိုးထားေၾကာင္းလည္း  မၾကာေသးမီကပင္ ၾကားသိေနရသည္။ ဤျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္လွ်င္ ၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲစဥ္က အာဏာပိုင္တို႔ အေသဆုပ္ကိုင္၍ အတင္းအဓမၼ ျပဌာန္းခိုင္းေသာ “တပ္မေတာ္သည္ အနာဂတ္အမ်ိဳးသားနိုင္ငံေရးတြင္ ဦးေဆာင္ေသာ အခန္းက႑မွ အျမဲတမ္း ပါဝင္ေနရမည္” ဟူေသာအခ်က္ကို အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊက ေနာက္ကြယ္မွ ႀကိဳးကိုင္ကာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုသည့္ ေျခလွမ္းတရပ္ဟု သံုးသပ္ႏိုင္ဖြယ္ရာ ရွိသည္။
အနာဂတ္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးမွာ ဒီမိုကေရစီကို ျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္ေစေရးသာလွ်င္ အဓိကအခ်က္ျဖစ္ရမည္။ တပ္မေတာ္အေနျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ေစရန္ အစိုးရဆိုင္ရာအဖြဲ႔အစည္း (Institution) တခုအေနျဖင့္ သိကၡာရွိရွိ ပံ့ပိုးကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္သာ တာဝန္ရွိသည္။ ႏိုင္ငံေရးတြင္ “ဦးေဆာင္ေသာ အခန္းက႑” ဆိုသည္မွာ တပ္မေတာ္၏ အဓိကအခန္းက႑ မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔၏ တာဝန္တရပ္သာျဖစ္ၿပီး လူထုက လက္ခံႏိုင္သေရြ႕ ျပႆနာ မရွိႏိုင္ပါ။ သို႔ျဖစ္ရာ စစ္အာဏာရွင္ ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ေနာက္ကြယ္မွ ႀကိဳးကိုင္ လိုေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ျပည္သူတို႔ ရည္မွန္းေသာ ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္တို႔မွာ ျပဒါးတလမ္း၊ သံတလမ္းသာ ျဖစ္ျမဲ ျဖစ္လ်က္ ရွိေနေသးသည္။
၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲျဖင့္ တက္လာၿပီး အရပ္သားအစိုးရ ဟု မိမိကုိယ္ကို နာမည္ေပးထားသည့္ ယေန႔ အစိုးရသစ္မွာ ေနာက္ကြယ္မွ အာဏာရွင္ ႀကိဳးကိုင္ခံေနရသေရြ႕ ကာလပတ္လံုး မည္သို႔ပင္ နာမည္တပ္တပ္၊ မင္းသားမ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ ဘီလူး အစိုးရသာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
ယခင္အာဏာရွင္ေဟာင္းတဦးျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ဦးေနဝင္းသည္လည္း ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ ပါတီ) ကို တည္ေထာင္လ်က္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒကို စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲျပဌာန္းခဲ့သည္။ ယင္းအေျခခံ ဥပေဒတြင္ “ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီသည္ တခုတည္းေသာ နိုင္ငံေရးပါတီျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဦးေဆာင္သည္” ဟု ျပဌာန္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပါတီ၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ က်င့္သံုးသည္ဆိုေသာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သည္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူထုအက်ဳိးစီးပြားမ်ားကို အႀကီးအက်ယ္ ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။ အာဏာအလြဲသံုးစား မႈမ်ား၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားႏွင့္တကြ တံခါးပိတ္ စီးပြားေရးဝါဒ က်င့္သံုးမႈမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကမာၻ႔ အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံမ်ား စာရင္းတြင္ သိကၡာက်စြာ ပါဝင္လာရေတာ့သည္။ ဤသို႔ေသာအေျခအေနမ်ားကို ျဖစ္ေစသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးတြင္ လူထုအက်ဳိးကို ေရွ႕တန္းမတင္ေသာ တပါတီစနစ္ျဖင့္ မွားယြင္းစြာ ဦးေဆာင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ တႏိုင္ငံလံုး လူထုအံုႂကြမႈေၾကာင့္ အာဏာရွင္ဦးေနဝင္း၏ မဆလပါတီ ဘံုးဘံုးလဲ ၿပိဳက်ခဲ့သည္။ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္လည္း လမ္းခုလတ္မွာတင္ ဆံုးခမ္းတိုင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
ယခုတဖန္ ေနာက္တက္ အာဏာရွင္တို႔က တပ္မေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ဦးေဆာင္ဦးမည္ဟု ဆိုထားျပန္ရာ လူသာ ေျပာင္း၍ အာဏာရွင္စနစ္ မေျပာင္းလဲေသးဘဲ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ျပည္သူတို႔သာ ထပ္မံ နစ္နာဆံုးရွံဳးရ ေပဦးမည္။   
သို႔ျဖစ္ရာ အာဏာရွင္အေမြဆိုးကို ပခံုးေျပာင္းသယ္ေဆာင္လာေနခဲ့ၾကေသာ ေနာက္ကြယ္မွ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား၊ ေရွ႕ထြက္ ယူနီေဖာင္းခြၽတ္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းမ်ား၊ အာဏာရွင္ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏ လက္ေဝခံစားမ်ား အေနျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္မည့္ “လမ္းျပေျမပံု”ဟု မည္သို႔ပင္ အသံေကာင္း ဟစ္ေစကာမူ သမိုင္းေပးေသာ သင္ခန္းစာမ်ား အရ ႏိုင္ငံႏွင့္ျပည္သူမ်ားအတြက္ ဒီမိုကေရစီပန္တိုင္းသို႔ မေရာက္ႏိုင္ေသာ “လမ္းေပ်ာက္ေျမပံု”သာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ 
     
ေသာင္းညြန္႔ (U.S.A.)

ကို လြင္ေအာင္စိုး(Japan) တည္းျဖတ္သည္