ျပုျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုရာ၀ယ္
နိုင္ငံ့အသက္သည္ တရားဥပေဒဟု ဆိုကတဲက ယင္းသည္ နိုင္ငံ၏ဖြဲစည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကို ရည္ညြွန္းသည္ဟု ဆိုပါလွ်င္ မွားအ့ံမထင္ပါ။အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အေျခခံဥပေဒဆိုသည္မွ ာနိုင္ငံ၏ အျမင့္ဆံုးျဖစ္သလို အေျခခံလည္းက်ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။တနည္းအားျဖင္ဆိုရေသာ္ အေျခခံဥပေဒဆိုသည္မွာ အစိုးရႏွင့္ျပည္သူတို့အၾကား အျပန္အလွန္ၾကိုးကိုင္ထားေသာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္တခုပင္ျဖစ္ပါသည္။
အစိုးရတရပ္၏ အဆံုးအစြန္ေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာကို ဤဥပေဒတြင္ ထည့္သြင္းေရးသား ျပီး ျပည္သူေတြက အပ္ႏွင္းထားသကဲ့သို့ ျပည္သူမ်ား၏ လိုလားေတာင္းတခဲ့ေသာ ဒီမိုကေရစီ၊လူ့အခြင့္အေရးႏွင့္လံုျခံုေရးတို့ကို ဤဥပေဒကပင္ အကာအကြယ္ေပးရမည္ျဖစ္ေပသည္။ဥပမာတခုဆိုရပါလ်င္ စစ္အာဏာရွင္လက္ထက္က ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ၁၉၇၄ခု အေျခခံဥပေဒတြင္ “ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီသည္ တခုတည္းေသာ နိုင္ငံေရးပါတီျဖစ္၍ နိုင္ငံေတာ္ကို ဦးေဆာင္သည္”ဟု လိုရင္းခ်က္ ကို ၀ါက်တေၾကာင္းတည္းျဖင့္ လိုတိုရွင္း ေရးသားထားသည္ကို ေတြ့ရပါသည္။ အလားတူ ေရးသားဟန္ကို ၂၀၀၈ခု အေျခခံဥပေဒတြင္လည္း “တပ္မေတာ္သည္ အနာဂတ္ အမ်ိဳးသားနိုင္ငံေရးတြင္ ဦးေဆာင္ေသာအခန္းမွ အျမဲတန္းပါ၀င္ေနရမည္”ဟုလည္း ပါရွိေနျပန္၏။
သို့ျဖစ္၍ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မိမိတို့လိုခ်င္သပ အခ်က္အခ်ာက်ေသာ အာဏာသံုးရပ္ကို ပဋိညာဏ္စာခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ ရရွိႏွင့္ျပီျဖစ္ပါ၍ က်န္ လစ္လပ္ေနေသာ သာမာန္ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာမ်ားကိုမူ အတိုက္ခံတို့အား ၀မ္းသာအယ္လဲ ဖိတ္မဏၭကျပုမွ်ေ၀ေပးေနသည္မွာ ထူးဘဲမဆန္းေတာ့ျပီျဖစ္သည္။အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ျပည္သူလူထုသည္လည္း မိမိတို့၏ ရပိုင္ခြင့္အေနျဖင့္ပမာျပရလ်င္ ၁၉၇၄ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ(၁၀၇)အရ “နိုင္ငံသားတိုင္းသည္ မိမိတို့၏ နစ္နာမွု ၊ဆံုးရွုံုးရမွ ုမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာအာဏာပိုင္မ်ားထံသို့ တိုင္တန္းပိုင္ခြင့္ရွိသည္၊အဆိုပါတိုင္တန္းခ်က္ကို အာဏာပိုင္ဖက္က စံုစမ္းမွ ုျပုျပီး လိုအပ္သလို အေရးယူေဆာင္ရြက္ေပးရမည္ဟု ျပဌာန္းထားသည္ကို မွတ္သားခဲ့ဘူးပါသည္။
မည္သို့ပင္ရွိေစကာမူအလယ္အလတ္လမ္းစဥ္သည္သာ ေအာင္ျမင္ျခင္းပန္းတိုင္သို့ ဧကန္အမွန္ ေရာက္ရွိနိုင္မွ ုအရွိဆံုးဟုလို့ ယံုၾကည္သည့္အေလ်ာက္ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ေတြ့ဆံုေဆြးေႏြးၾကျပီး တိုင္းျပည္အတြက္အေကာင္းဆံုးအေျဖရွာေရးကို အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းကူညီအားေပးသင့္ပါသည္။ယခုလို ေဆြးေႏြူနိုင္ခြင့္ျဖစ္ေျမာက္လာေအာင္ အစိုးရသစ္က လမ္းဖြင့္ေပးေနတာကို ေတာ္လွန္ေရးသတိျဖင့္ ၾကိုဆိုရမည္သာ။
သို့ေသာ္ အမွန္တကယ္ စစ္မွန္ေသာဒီမိုကေရစီနိုင္ငံကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္မည္ဆိုပါက စံထားခ်က္မ်ားႏွင့္ကိုက္ညီမွ ုရွိမရွိသံုးသပ္ရန္လိုအပ္ပါေသးသည္။ ဒီမိုကေရစီ၏ က်င့္စဥ္အရ ျပည္သူ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္နိုင္ငံ၏ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာကို ျပည္သူေတြကသာ ပိုင္ဆိုင္ျပီးစိုးမိုးေနသင့္သည္။လြွတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ျပည္သူကို အမွန္တကယ္ကိုယ္စားျပဳရမည္ျဖစ္၍ မသမာေသာမဲစနစ္ျဖင့္ေရြးေကာက္ခံခဲ့သူမျဖစ္သင့္ေခ်။လက္ရွိအေနအထားတြင္ လြွတ္ေတာ္တြင္စစ္ယူနီေဖါင္း၀တ္ စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္ေလးခ်ိဳးတခ်ိုဳး ပါ၀င္ေနျခင္း၊လိုအပ္ပါက တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲမွ နိုင္ငံေတာ္အာဏာသိမ္းခြင့္ ျပုထားျခင္းကိုက တိုင္းျပည္သည္ တပ္မေတာ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ေန၀င္း၊သန္းေရြ့တို့၏ အစဥ္အဆက္ပိုင္ဆိုင္သည့္အေမြကို စစ္တပ္အားစာခ်ဳပ္ႏွင့္တကြအပ္ႏွင္းထားသလိုျဖစ္ေတာ့သည္။တရားဥပေဒစိုးမိုးေသာ စနစ္တြင္ ဥပေဒအထက္က မည္သူမွ်မရွိေစရ ဟူေသာမူႏွင့္ ျပဒါးတလမ္းသံတလမ္းျဖစ္လွ်က္ရွိေနသည္ကို ေတြ့ရွိနိုင္ေပသည္။
သို့ျဖစ္ပါ၍ ျပည္သူအေပါင္းတို့အား အမွန္တကယ္ အက်ိဳးုျပုကာကြယ္မည့္ အထက္ပါ တရားဥပေဒကို မည္သူေတြက ေရးဆြဲ ျပဌာန္းပါအ့ံနည္းဟု ဆိုခဲ့ပါလ်င္ ယခင္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္က တဒဂၤသမၼတျဖစ္ခဲ့ဘူးသူ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ေရးသားေသာ “ဒို့ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံ”စာအုပ္မွာ အရ အေျခခံဥပေဒကို အာဏာလက္ရွိအစိုးရကေသာ္လည္းေကာင္း၊အာဏာရအတိုက္ခံပါတီကေသာ္လည္းတရား၀င္ေရးဆြဲပိုင္ခြင့္ရွိပါသည္ဟုပါရွိသည္။ထိုသို့ေရးဆြဲျပီးျဖစ္ေသာ ဥပေဒကို မျပဌာန္းမွီ ျပည္သူေတြက သေဘာတူလက္ခံပါေၾကာင္းအတည္ျပုရပါမည္။ မိမိေရးဆြဲေသာ ဥပေဒကို မိမိကိုယ္တိုင္အတည္မျပဳရေခ်။ထို့ေၾကာင့္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္တြင္ အာဏာလက္ရွိအစိုးရက ေရးဆြဲေသာ ဥပေဒကို အတိုက္ခံအမ်ားစု၏ မဲဆႏၵျဖင့္ အတည္ျပုေထာက္ခံျပီးပါမွ တရား၀င္ျပဌာန္းရပါမည္။ သို့မဟုတ္ေခ်က အတိုက္ခံမရွိေသာ တပါတီစနစ္တြင္ ျပည္လံုးကြ်တ္ဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပကာ အတည္ျပုခ်က္ျပုရပါသည္။ယင္းေၾကာင့္ပင္ လ်ွင္ထိုစဥ္ မဆလ တပါတီအာဏာရွင္တို့က ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ၁၉၇၄ခု အေျခခံ ဥပေဒကို ျပည္လံုးကြ်တ္ဆႏၵခံယူပြဲျဖင့္ ၁၉၇၅ခု ဒီဇင္ဘာလ ၁၅ ရက္တြင္က်င္းပခဲ့ကို အမွတ္ရေနပါေသးသည္။၎ကို စံနမူနာယူလွ်က္ နအဖ စစ္အစိုးရက ၁၅ႏွစ္ၾကာ အခ်ိန္ယူျပီး တဖက္သတ္ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒကို လူတသိန္းေက်ာ္ အသက္ဆံုးရ်ွံုးခဲ့ရေသာ နာဂစ္မုန္တိုင္းကာလ ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ေရြးေကာက္ပြဲအနိုင္ရပါတီကိုလည္းေကာင္း မငဲ့ညွာ မေစာင့္ဆိုင္္းပဲ အေဆာတလ်င္ အတည္ျပုခ်က္ရရွိေရးအတြက္ ျပည္လံုးကြ်တ္ဆႏၵခံယူပြဲျဖင့္မဲ ၉၉%ရရွိအတည္ျပုခဲ့သည္ကို ဆနး္စစ္ၾကည့္ေလေလ ဒီမိုကေရစီစံႏွုန္းႏွင့္ ကိုက္ညီပါသည္ဟု လက္သင့္ခံဖို့ရန္ စဥ္းစားရခက္ၾကီးျဖစ္ေနေတာ့သည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ား သိရွိနားလည္ရန္ေလ့လာခြင့္မေပးခဲ့ပါသနည္း၊ဤတြင္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ လုပ္ရပ္သည္ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ျခင္းရွိမရွိဆိုသည့္အခ်က္ ေပၚလြင္ထင္ရွားေနပါသည္။
ပို၍စိုးရိမ္စရာအခ်က္မွာ တၾကိမ္တခါ စစ္အာဏာသိမ္းသည့္အခါတိုင္း အေျခခံဥပေဒကိုတပါတည္း ဖ်က္သိမ္းေလ့ရွိျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ထို့ေၾကာင့္ ျပုျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို ေစတနာေကာင္းျဖင့္လုပ္ေတာ့မည္ဆိုရင္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား သံသယကင္းစြာျဖင့္ နိုင္ငံတာ၀န္ကို ပခံုးေျပာင္းထမ္းေဆာင္နိုင္မည့္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီ၏ အေျခခံအုတ္ျမစ္ကို လက္ရွိသက္ရွိထင္ရွား ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားက ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပုျပီး ျမန္မာျပည္တြင္း မွီတင္းေနထိုင္သူအားလံုးက လက္ခံနိုင္သည့္ တည္တံ့ခိုင္မာေသာ ဖြဲ့စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒတခု ေပၚေပါက္လာေစေရးမလိုအပ္ျပီေလာ။
ဒို့ဘိုးဘြားအေမြအစစ္ကို ခ်စ္ျမတ္နိုးၾကပါကုန္..
(စာစီစာကံုး)
